Ciąg dalszy

W poniedziałek remont zaczął się tak całkiem na serio, tak poważnie. Najmniejszy pokój długie godziny się opróżniał i w końcu przyszedł czas by wynieść regał na książki. Ten był jednak bardzo uparty, bo był większy od otworu drzwiowego i człowiek kombinował i kombinował. Ja mu od razu mówiłem, że bez rozebrania się nie obejdzie. W między czasie trochę spacerowałem i gdzieś z człowiekami pojechałem, ale po powrocie udało się przetransportować regał na miejsce docelowe. W tym etapie najwięcej pomagał Fart. Cała nasza reszta tylko obserwowała to przez zamknięte w trakcie snu oczka.

długo jeszcze będziesz skręcać?

Start

Nawet się nie domyślacie jak wspaniale zaczął się tydzień. Ten ubiegły oczywiście, znaczy ten bardziej ubiegły. Dopiero teraz znalazłem trochę czasu aby napisać co nieco i dość szybko, bo w domu to przeżywamy prawdziwe "domowe rewolucje" No ale wracając do początku, do zamierzchłej przeszłości. W poniedziałek od samego rana się trochę nudziliśmy. Małe spacerki i jakoś tak powoli ogarnialiśmy wszystko. Szczerze się przyznam, że po prostu spałem, a koty trochę się ganiały, ale przede wszystkim to podobnie jak jak spały i ładowały energię. Jeden robił to bardzo dosłownie.

ładowanie w toku

II Gliwicki Walentynkowy Psi Spacer Wielorasowy

W niedzielę ciężko mi się wstawało. Mimo iż pogoda bardzo się zapowiadała. Nawet śniadanie się opóźniło a ja sobie drzemałem, to tu to tam i cierpliwie czekałem aż pójdziemy. Coś tam Pańcio mówił, że miał być jakiś spacer, a my siedzimy i się lenimy. Aż tu nagle bach i już wychodzę i nagle bach i siedzę w aucie. Ledwo zdążyłem puścić małe siku. Jedziemy. Odbieramy Pana z fajką i jedziemy dalej. Nasza droga zdaje się nie mieć końca, a dzielna LaBunia nas wiezie. Nie kapie i nie pęka a to najważniejsze. Nagle zjechaliśmy z głównej drogi i po małej chwili byliśmy pokierowani przez jakiś Panów na parking i wysiedliśmy. Długo się żegnaliśmy z LaBunią, ale w końcu odeszliśmy.

żegnamy się z LaBunią (foto Na Wypad z Psem)

Katastrofalna katastrofa

W poniedziałek ruszyliśmy do Bojkowa. Fordzik mimo wieku dał sobie radę. Jechaliśmy dość wolno i głośno, ale ciągle do przodu. Już całą tylną kanapę zdążyłem "zasierścić". W Bojkowie musieliśmy przestawić LaBunie. Zimno było bardzo a kierownica bardzo ciężko się kręciła. Awaria dała o sobie znać. Gdy zaparkowaliśmy ją na właściwym miejscu to zabraliśmy się za wymontowywanie z niej kierownicy i innych takich  rzeczy.Tak zaopatrzeni ruszyliśmy w drogę do domu a raczej do Piekar Śląskich, gdzie to wszystko zostawiliśmy u Pana, który zajmował się obszywaniem takich rzeczy. Potem trochę smutni i zmęczeni wróciliśmy do domku jeszcze zahaczając o sklep. Miałem dość tego dnia i naprawdę marzyłem tylko o spaniu. Całe szczęście nikt mi zdjęć nie robił a człowiek w ogóle nie robił zdjęć. Jedynym pozytywem było to, że Farcikowi wypadł pierwszy mleczny, nadmiarowy kieł.

Tydzień zmian

O świcie wstaliśmy i tylko zastanawiałem się po co? Nie chciało mi się i nie widziałem takiej potrzeby, ale przecież bez spaceru i jedzonka nie można żyć. Słoneczko dopisało i jadąc na zakupy zahaczyliśmy o dzikie tereny w centrum miasta. Taki ni to park, ni to miasto. Po prostu teren po jakiś budynkach. Pewnie jakieś ładne kamienice, które nie nadawały się do zamieszkania zamieniły się w kupę gruzu, która zarosła drzewami. Sądząc po rozmiarze drzew musiało być to bardzo dawno temu, a przynajmniej przedwczoraj. No ale ja nie jestem ekspertem, więc moje oceny nie mogą być, zbyt trafne.

ale ubity ten śnieg